«Bismillahillezî lâ yedurru mea’smihî şey’ün fi’l-ardı velâ fi’s-semâ’ ve hüve’s-semîu’l-alîm: İsmini zikredince yerde ve gökte hiçbir şeyin zarar veremeyeceği Allah Teâlâ’nın isminden yardım taleb eder, onunla korunurum. O her şeyi işitir ve bilir» derse, sabaha kadar ona ânî bir belâ isâbet etmez. Kim de bunu sabah üç kere okursa, akşama kadar ona ânî bir belâ isâbet etmez.” (Ebû Dâvûd Edeb 101/5088; Tirmizî, Deavât 13)
Bu hadîs-i şerîfi Hz. Osman radıyallahu anh’dan oğlu Ebân radıyallahu anh duyup rivâyet etmişti. Bir gün Ebân radıyallahu anh felç oldu. Bu hadîsi ondan işiten biri, Ebân radıyallahu anh’ın yüzüne bakmaya başladı. Bunu farkeden Ebân:
“–Niçin bana öyle bakıyorsun? Allah’a yemin ederim ki ben Osman adına yalan uydurmadım. Osman da Nebiyy-i Ekrem Efendimiz adına yalan uydurmadı. Fakat felç olduğum gün bir şeye öfkelenmiştim de o duayı okumayı unutmuştum.” dedi. (Ebû Dâvûd Edeb 101/5088)
Muhaddis ve fakih bir tâbiî olan ve yedi yıl Medine valiliği yapan Ebân radıyallahu anh’ın, bu duayı her gün muntazaman okuması, o mübarek neslin bu derin mânalı duaya verdiği ehemmiyeti göstermektedir.
Abdullah ibn-i Selâm radıyallahu anh, Hz. Osman radıyallahu anh’ın şehâdeti esnâsında yanında bulunanlara:
“–Şehît edilirken Hz. Osman’ın son sözleri ne oldu?” diye sordu.
Onlar da şöyle cevap verdiler:
“–Biz onun kanlar içinde kıvranırken üç defâ:
اَللّٰهُمَّ اجْمَعْ أُمَّةَ مُحَمَّدٍ
«Allah’ım! Ümmet-i Muhammed’i bir ve beraber kıl!” dediğini işittik.
Bu sözleri büyük bir hüzün ve esefle dinleyen Abdullah ibn-i Selâm radıyallahu anh şöyle dedi:
“–Nefsim kudret elinde bulunan Allah’a yemin ederim ki, o hâldeyken Allah’a, ümmet-i Muhammed’in bir araya gelememesi için dua etseydi, kıyamete kadar bir daha toplanamazlardı.” (İbn Asâkîr, Târîhu Dımeşk, XXXIX, 402; İbn Ebi’d-Dünyâ, Muhtadarîn, s. 58; Minşâvî, s. 75)
